کد مطلب:129935 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:123
محل سکونت اهل بیت در شام
شیخ صدوق از فاطمه، دختر علی (ع)، نقل كرده است كه گفت: «سپس یزید (لعنة الله) فرمان داد زنان حسین (ع) را به همراه علی بن الحسین (ع) در جایی زندانی كردند كه نه آنها را از گرما حفظ می كرد و نه از سرما، به طوری كه پوست صورتشان كنده شد». [1] .
قاضی نعمان پس از نقل گریه ی یزید گوید: «گویند این واقعه پس از آن بود كه آنها را در منزل جای داد كه نه از سرما حفظشان می كرد و نه از گرما. یك ماه و نیم در آنجا ماندند و به طوری كه از گرمای آفتاب پوست صورتشان كنده شد. سپس آزادشان كرد.» [2] .
ابن نما گوید: «زنان در جایی جای داده شدند كه نه از گرما حفظشان می كرد و نه از سرما به طوری كه با وجود پنهان كردن صورت ها و سایه انداختن پرده ها، چهره هاشان پوست انداخت و خونابه جاری گردید. در آن حال شكیب از كف رفته و بی تابی بر آنها چیره گشته بود و اندوه با آن زنان بینوا همنشین شده بود.» [3] .
سید بن طاووس گوید:«سپس یزید فرمان داد آنان را در منزلی جای دادند كه نه آنها را از گرما حفظ می كرد و نه از سرما. آنان آن قدر در آنجا ماندند كه پوست صورتشان كنده شد». [4] .
شیخ مفید گوید: «سپس یزید فرمان داد تا زنان را در خانه ای جداگانه جای دادند. برادرشان علی بن الحسین بن (ع) نیز همراهشان بود. خانه ای متصل به كاخ یزید به آنها اختصاص دادند؛ و چند روزی در آن اقامت كردند». [5] .
از برخی روایات - علاوه بر آنچه گفته شد - چنین برمی آید كه آن خانه خراب بود، به طوری كه بیم آن می رفت بر سرشان خراب شود.
صاحب بصائر الدرجات به نقل از محمد بن علی حلبی می نویسد: «شنیدم كه امام صادق (ع) می فرمود: چون علی بن الحسین (ع) و همراهانش را نزد یزید بن معاویه - لعنت خدا بر آنها باد - آوردند، وی را در خانه ای جای دادند. [6] یكی از آنها گفت: ما را به این خانه آورده اند كه بر سر ما ویران شود. (نگهبانان) گفتند: اینان را ببینید كه می ترسند بر سرشان ویران شود. در حالی كه فردا آنها را بیرون می برند و می كشند. علی بن الحسین (ع) گفت: در میان ما كسی جز من «رطانه» نمی دانست و رطانه در نزد اهل مدینه به معنای رومی است». [7] .
طبرانی امامی از یحیی بن عمران حلبی نقل می كند كه گفت: علی بن الحسین (ع) را با زنان همراهش نزد یزید بن معاویه آوردند. پس آنها را درون خانه ای قرار دادند و گروهی عجم را كه زبان عربی نمی دانستند بر آنها گماردند. یكی از (اهل بیت) به دیگری گفت: ما را در این خانه قرار داده اند تا بر سر ما خراب شود و كشته شویم. آن گاه علی بن الحسین به زبان رومی به نگهبانان گفت: آیا می دانید آنان چه می گویند؟ اینها چنین و چنان می گویند. نگهبانان گفتند: گفته اند كه شما را فردا بیرون می برند و می كشند. سپس علی بن الحسین (ع) گفت: هرگز، خداوند چنین چیزی را نمی خواهد. آنگاه رو به آنها كرد و مطلب را به زبان خودشان به آنها فهماند». [8] .
قاضی نعمان پس از نقل گریه ی یزید گوید: «گویند این واقعه پس از آن بود كه آنها را در منزل جای داد كه نه از سرما حفظشان می كرد و نه از گرما. یك ماه و نیم در آنجا ماندند و به طوری كه از گرمای آفتاب پوست صورتشان كنده شد. سپس آزادشان كرد.» [2] .
ابن نما گوید: «زنان در جایی جای داده شدند كه نه از گرما حفظشان می كرد و نه از سرما به طوری كه با وجود پنهان كردن صورت ها و سایه انداختن پرده ها، چهره هاشان پوست انداخت و خونابه جاری گردید. در آن حال شكیب از كف رفته و بی تابی بر آنها چیره گشته بود و اندوه با آن زنان بینوا همنشین شده بود.» [3] .
سید بن طاووس گوید:«سپس یزید فرمان داد آنان را در منزلی جای دادند كه نه آنها را از گرما حفظ می كرد و نه از سرما. آنان آن قدر در آنجا ماندند كه پوست صورتشان كنده شد». [4] .
شیخ مفید گوید: «سپس یزید فرمان داد تا زنان را در خانه ای جداگانه جای دادند. برادرشان علی بن الحسین بن (ع) نیز همراهشان بود. خانه ای متصل به كاخ یزید به آنها اختصاص دادند؛ و چند روزی در آن اقامت كردند». [5] .
از برخی روایات - علاوه بر آنچه گفته شد - چنین برمی آید كه آن خانه خراب بود، به طوری كه بیم آن می رفت بر سرشان خراب شود.
صاحب بصائر الدرجات به نقل از محمد بن علی حلبی می نویسد: «شنیدم كه امام صادق (ع) می فرمود: چون علی بن الحسین (ع) و همراهانش را نزد یزید بن معاویه - لعنت خدا بر آنها باد - آوردند، وی را در خانه ای جای دادند. [6] یكی از آنها گفت: ما را به این خانه آورده اند كه بر سر ما ویران شود. (نگهبانان) گفتند: اینان را ببینید كه می ترسند بر سرشان ویران شود. در حالی كه فردا آنها را بیرون می برند و می كشند. علی بن الحسین (ع) گفت: در میان ما كسی جز من «رطانه» نمی دانست و رطانه در نزد اهل مدینه به معنای رومی است». [7] .
طبرانی امامی از یحیی بن عمران حلبی نقل می كند كه گفت: علی بن الحسین (ع) را با زنان همراهش نزد یزید بن معاویه آوردند. پس آنها را درون خانه ای قرار دادند و گروهی عجم را كه زبان عربی نمی دانستند بر آنها گماردند. یكی از (اهل بیت) به دیگری گفت: ما را در این خانه قرار داده اند تا بر سر ما خراب شود و كشته شویم. آن گاه علی بن الحسین به زبان رومی به نگهبانان گفت: آیا می دانید آنان چه می گویند؟ اینها چنین و چنان می گویند. نگهبانان گفتند: گفته اند كه شما را فردا بیرون می برند و می كشند. سپس علی بن الحسین (ع) گفت: هرگز، خداوند چنین چیزی را نمی خواهد. آنگاه رو به آنها كرد و مطلب را به زبان خودشان به آنها فهماند». [8] .
[1] امالي صدوق، ص 231، مجلس 31، ص 243؛ به نقل از آن، بحارالانوار، ج 45، ص 140؛ نيز ر. ك. روضة الواعظين، ج 1، ص 192.
[2] شرح الاخبار، ج 3، ص 269.
[3] مثيرالاحزان، ص 102.
[4] الملهوف، ص 219؛ نيز ر. ك. تسلية المجالس، ج 2، ص 396.
[5] الارشاد، ج 2، ص 122؛ اعلام الوري، ص 249.
[6] در روايت دلائل الامامة آمده است: «آنان را درون خانه اي قرار دادند»؛ و اين درست تر است.
[7] بصائر الدرجات، ص 338، باب 12، ح 1؛ به نقل از آن بحارالانوار،، ج 45، ص 177؛ نيز ر. ك. المناقب، ج 4، ص 145.
[8] دلائل الامامة، ص 204، ح 125.